Kunsten å vere ein god supporter

Eg har dårleg samvittighet i dag.

Skikkelig dårlig.

Eg har rett og slett litt vondt i magen.

For i går var eg ein dårleg supporter.

I alle fall i mine eigne auge. Altså, eg gjekk ikkje før kampen var slutt. Ein går ikkje før kampen er slutt, sånn er det berre med den saka. Men i går gjorde eg noko som var enda verre.

Eg gav opp.

Tidleg.

Allereie på 0-2 gav eg opp. Skuffelsen tok over. Eg mista vilja, trua. Klarte ikkje å rope, klarte ikkje å synge. Klarte ikkje å kjefte ein gong. Eg berre sat der, rista på hovudet. Brukte store deler av pausa på å konsentrere meg om å puste djupt, ta meg saman. Kanskje klare å mane fram litt ny giv til andre omgang.

Men det gjekk ikkje.

Og eg er ikkje spesiellt nøgd med meg sjølv i dag.

Er eg ikkje ein av dei som syng høgast "vi støtter laget vårt i tjukt og tynt!"? Eller "Aal'sun til vi DØR!"? Kva var det som kom over meg i går?

Er det verkeleg så fort gjort å ta lett på ting? Veit eg ikkje kor ofte bunnlag slår topplag, når det står om nedrykk og kvalikkplassar? Har eg ikkje vore med på det sjølv, kampar der det beste laget (tabell-messig) undervurderer bunnlaget?

Nei, i dag er eg mest skuffa over meg sjølv. Eg fortener ein 3-er på supporterbørsen. Eigentleg skulle eg hatt straffetrening, men eg skal til tannlegen i morgon så det får vere straff nok.

Beklager, gutar. Eg kjem sterkere att neste gong. Lover!

22. runde

404 error

Game not found.

21. runde - Ingenting

Eg har ikkje gløymt å blogg om

LSK - AaFK 1-0

Eg veit berre ikkje heilt kva eg skal skrive om ein kamp der vi ikkje kom til ein. Einaste. Målsjans.

20. runde - Spissjakt avblåst!

... ok, ikkje heilt avblåst. Men det kjennast litt feil å klage etter

AaFK - Tromsø 2-0

Eg har eigentleg ikkje ord. Etter eit knallhardt kampprogram dei siste vekene, eit sviande tap i Skottland for 2 dagar sidan og klar mangel på scoringar etter ferien ... ein må berre bli imponert.

Det er ikkje vits i å analysere. Vi var best. Utan nokon som helst form for tvil. Full kontroll, fulle av energi og iver. Vi spelte så fin fotball i andre omgang at den burde vore ramma inn og hengt på veggen hjå NFF.

Og at Tor Hogne (som eg heilt ærleg trudde hadde scora frå seg for i år) ikkje berre scora eitt, men TO mål!

Dette var berre fantastisk!

Og på toppen av heile greia så får eg til og med skryte av Lars Fuhre igjen. Eg LIKER han. Han er god allereie han, berre tenk kor god han blir når han blir varm i trøya.

Nei, gårsdagen var utelukkande positiv. Reint bortsettfrå dei to gongane i fyrste omgang Lindegaard masserte det høgre låret sitt. Satser på at 14 dagar med fotballpause fikser kva det no var.

Alle gutta *klapp klapp klapp*
Alle gutta *klapp klapp klapp*

Snipp snapp snute

Europa-eventyret er ute.

Motherwell - AaFK 3-0

Då var det gjort. AaFK sitt fyrste møte med Europa blei, ikkje uventa, kort. Og når ein taper 3-0 så er det på ein måte fortent. Så lite mål som vi scorer for tida såg eg igrunn at dette ikkje gjekk allereie etter 13 minutt av fyrste omgang.

Sjølvsagt er det litt surt. Og litt sur har eg vore. Men samstundes tykkjer eg vi har klart oss bra.

Eg er kry av gutane våre eg. Det er trass alt ikkje lite fantastisk at vi i det heile teke har kome oss ut i Europa. Og berre vent; vi kjem att.

No er det berre ein ting som gjeld; Tippeligaen. Vi har vist i år at vi kan gjere det himla bra på vårt beste. Vi får ein ny sjanse til å vise dette søndag, når vi tek imot Tromsø.

Det vore litt snubling og knoting i det siste. Mykje feilpasningar. Lite mål. No håper eg det er slutt på dette. At vi tek oss saman. Full fokus på å halde fram den gode trenden.

... og så var det den spissen da ...

19. runde - Ein spiss, ein spiss! Mitt kongerike for ein spiss!

Eg skal vere ærleg; I dag er eg IKKJE blid!

Godset - AaFK 3-1

Altså, det å tape for Godset på Marienlyst er i seg sjølv ikkje så gale. For Godset er gode på heimebane, det skal ingen ta fra dei.

Men å tape slik som vi gjer i dag; det er alt for gale!

Eg veit ikkje kva som skjedde på det frisparket. Kanskje skulle det ikkje vore frispark i det heile teke. Det er ikkje poenget. Det vart frispark, det vart mål. Lik handsane til Arild Sundgot; får'kje gjort så mykje med det.

Straffa er det heller ingenting å utsette på. Det var faktisk to straffer på rad, i same angrep.

Og når vi endeleg tenner ein gnist av håp heilt på slutten, så gir vi dei 3-1 målet rett etterpå ved å la Lars Sætra stå heilt steike umarkert midt i feltet. Blir mål imot av slikt.

Og det verste er at vi var ikkje dårlege ein gong. Vi får berre ikkje ballen i mål.

Nei, eg vil ha ein spiss. Og han skal ikkje vere ein centimenter høgere enn Mini Jacobsen, sånn at vi lærer oss ein gong for alle at det går ann å spele på andre enn Tor Hogne. Vi må faktisk snart lære oss å spele på andre enn Tor Hogne.

Men, eit lyspunkt skal eg ta med meg frå denne kampen; Lars Fuhre. Han imponerte meg.

Returoppgjer i Skottland til veka. Og heimekamp mot Tromsø neste helg. Om vi kjem oss igjennom denne perioden uten nye skader blir eg særs overraska...