18. runde - Wow!

Det er dager som denne eg hugser kvifor eg elsker fotball.

AaFK - VIF 1-0

Misforstå meg rett, eg går ikkje rundt å lurer sånn til daglig. Men etter kamper som den i dag, då kjenner eg verkeleg at dette er gøy!

Det er lenge sidan eg har kjefta så mykje på fotballkamp. Og det til trass for at både eg og pappa eigentleg hadde konstantert med at 2/3-0 tap i dag var "greit". Etter å ha sett litt på Vålerenga i det siste var det berre å konstantere at dei var i fin flyt. Og at sjølv eit AaFK-lag på sitt beste skulle få slite denne kampen. Håp og kjærleik, men smått med tru.

Men at du egentleg tar kampen med knusande ro, det gløymer du med ein gong dommeren bles i gong. Og når dei fyrste femten minutta har gått, og du enda ikkje har fått målet du forventa å få imot, då vakner eit eller anna.

I dag var vi surrette. Upresise. Tre mann på ein VIF-speler, og han kom seg likevel unna med ballen. Men, det var to ting som redda oss i dag; vi har Anders Lindegaard i mål, og vi gir ALDRI opp... vi ga i alle fall aldri opp i dag. 0-0 til pause vekka ein aldri så liten optimisme. Og då blei andre omgang enda verre.

Eg er glad i gutane, veldig glad i dei. Sånn på ein heilt platonisk og grei "flinke-favorittlaget-mitt"-måte. Men av og til kan eg ikkje noko for det; av og til må eg kjefte. Og i dag kjefta eg. Masse. På alle. Eg er til dømes særs glad for at alle brølte samstundes då eg ropte "faen i helvette, Parr" etter ei noko dristig dribling framføre eige mål. Eg stoler på deg altså, Jonathan. 0-0 er berre sånn eit horriblet resultat medan det pågår (for eitt poeng i dag hadde vore gull det, altså).

Så eg kjefta, small, trua med å gå heim, eller å kaste opp. Reiv meg i håret, heiv både opp og ut med armane. Det er eit under at eg ikkje har strekk i eit eller anna...

Så skjer det. Eit av tre million innlegg på Aarøy i denne kampen (og to minutt tidlegare hadde eg ytra noko sarkastisk om at "jada, oss må spele opp på an Aarøy. De he virka SO bra hittil i kampen"). Denne gongen lander ballen der den skal. Eller det står ein speler der ballen lander. Og Alexander Mathisen veit kvar målet står, og sender ballen i elegant bue rundt både forfjamsa keeper og forvirra forsvarsspelarar.

Den kjensla du får når ballen går i nota, etter at du har brølt deg igjennom 89 minutt ... den går det ikkje an å beskrive. Og eg er ganske sikker på at det brølet eg sette i då ballen gjekk i mål er grunnen til at eg no svir heftig i halsen, og ikkje har stemme att. Det tok liksom siste rest.

Dessutan har eg sunge alt eg var god for i dag. Både eg og Stormen. Stormen var verkeleg både bestemann og 12. mann i dag, medan Klanen var noko spak til seg å vere.

VIF skulle sikkert hatt straffe. Det skulle kanskje vore frispark. Skulle skulle, burde burde. Fakta er at då dommaren blåste for fulltid hadde vi slått Vålerenga. Og unnskyld meg, men det er faen ikkje dårleg!

Torsdag er det Europe League-kamp på CLS. EUROPE LEAGUE! Eg får kriblingar berre av å skrive orda. Korleis det går tør eg verken spå eller tenkje på. Men vere der skal eg, med sjerf, drakt og entusiasme i bøtter og spann.

Eg må berre pleie stemma mi litt først...